تومور مغزی به عنوان رشد غیرطبیعی سلول‌ها در مغز تعریف می‌شود که با توجه به پیچیدگی آناتومی مغز و مسئولیت بخش‌های مختلف آن در عملکردهای گوناگون سیستم عصبی، می‌تواند در نواحی متعددی از جمله خود مغز، پوشش محافظ آن، قاعده جمجمه، ساقه مغز، سینوس‌ها، حفره بینی و سایر مناطق ایجاد شود و بر اساس بافت منشأ، بیش از ۱۲۰ نوع مختلف دارد. خطر تومورهای مغزی ناشی از توانایی آن‌ها در اعمال فشار یا گسترش به بافت‌های سالم مغز و همچنین احتمال سرطانی شدن یا مسدود کردن جریان مایع اطراف مغز و افزایش فشار داخل جمجمه است؛ علاوه بر این، برخی از انواع تومورها می‌توانند از طریق مایع نخاعی به مناطق دورتر در مغز یا ستون فقرات نیز منتشر شوند.
انواع تومور مغزی
تومورهای خوش‌خیم مغزی
تومورهای خوش‌خیم مغزی معمولاً رشد آهسته‌ای دارند و مرزهای مشخصی نشان می‌دهند؛ اگرچه به ندرت گسترش می‌یابند، اما به دلیل احتمال فشار و آسیب به بخش‌های مغز می‌توانند خطرناک باشند و در صورت قرارگیری در مناطق حیاتی مغز، حتی تهدیدکننده زندگی نیز محسوب می‌شوند و در موارد نادر، احتمال تبدیل آن‌ها به تومور بدخیم وجود دارد، که از نمونه‌های رایج آن‌ها می‌توان به مننژیوما، شوانوم وستیبولار و آدنوم هیپوفیز اشاره کرد.
تومورهای بدخیم مغزی
تومورهای بدخیم مغزی، که سرطانی هستند، با رشد سریع و توانایی نفوذ به بافت‌های سالم مغز مشخص می‌شوند و به دلیل ایجاد تغییرات در ساختارهای حیاتی مغز، می‌توانند تهدیدی جدی برای زندگی باشند؛ نوروبلاستوم اولفکتوری، کندروسارکوم و مدولوبلاستوما از جمله تومورهای بدخیم اولیه هستند که در مغز یا نزدیک آن شکل می‌گیرند و باید از تومورهای متاستاتیک مغزی متمایز شوند.
تومورهای اولیه مغزی
تومورهای اولیه مغزی، که منشأ آن‌ها در خود مغز است و نمونه‌های رایج آن شامل مننژیوم و گلیوما می‌شوند، به ندرت از محل اولیه خود جدا شده و به سایر نواحی مغز و نخاع گسترش می‌یابند؛ در مقابل، اغلب تومورهای مغزی ناشی از متاستاز سلول‌های سرطانی از سایر نقاط بدن به مغز هستند.
تومورهای متاستاتیک مغزی (ثانویه)
تومورهای متاستاتیک مغزی، که تومورهای بدخیمی هستند و از سرطان‌های اولیه در سایر نقاط بدن منشأ گرفته و به مغز گسترش می‌یابند، تقریباً چهار برابر شایع‌تر از تومورهای اولیه مغزی بوده و با رشد سریع خود می‌توانند بافت مغزی مجاور را تحت فشار قرار داده یا به آن نفوذ کنند. تومورهای مغزی می‌توانند در هر نقطه‌ای از مغز تشکیل شوند، اما نواحی خاصی وجود دارند که تومورهای مشخص در آن‌ها شکل می‌گیرند:
مننژیوم‌ها در مننژها، پوشش محافظ مغز، تشکیل می‌شوند.
این تومورها در غده هیپوفیز توسعه می‌یابند.
تومورهای مدولوبلاستوما از مخچه یا ساقه مغز نشأت می‌گیرند.
این تومورها در قسمت پایین یا زیرین مغز که به آن پایه جمجمه گفته می‌شود، رشد می‌کنند.
سایر تومورها بر اساس نوع سلول‌هایی که از آن‌ها تشکیل شده‌اند توصیف می‌شوند. برای مثال، گلیوماها از سلول‌های گلیال تشکیل شده‌اند.
تومور مغزی در کودکان
تومورهای مغزی، شایع‌ترین تومورهای جامد در کودکان و نوجوانان محسوب می‌شوند و سالانه حدود ۵۰۰۰ کودک در ایالات متحده به آن مبتلا می‌گردند؛ انواع مختلفی از این تومورها می‌توانند در کودکان بروز کنند که از جمله آن‌ها می‌توان به آستروسیتوما (مانند گلیوبلاستوما مولتی‌فورمه)، گلیوماها، اپاندیما و مدولوبلاستوما اشاره کرد.
علائم تومور مغزی
با توجه به اینکه نواحی مختلف مغز عملکردهای متفاوتی را بر عهده دارند، علائم تومور مغزی بسته به محل قرارگیری آن متفاوت خواهد بود؛ به عنوان مثال، تومور واقع در مخچه می‌تواند منجر به اختلالات حرکتی، راه رفتن، تعادل و هماهنگی شود، در حالی که تومورهای مؤثر بر مسیر بینایی ممکن است تغییراتی در بینایی ایجاد کنند و اندازه و سرعت رشد تومور نیز در تعیین علائم تجربه شده توسط فرد نقش دارد.
شایع‌ترین علائم تومور مغزی
- سردرد
- تشنج یا حرکات غیرارادی
- دشواری در تفکر، صحبت کردن یا پیدا کردن کلمات
- تغییرات شخصیتی یا رفتاری
- ضعف، بی‌حسی یا فلج در یک بخش یا یک سمت بدن
- از دست دادن تعادل، سرگیجه یا ناپایداری
- از دست دادن شنوایی
- تغییرات بینایی
- گیجی و سردرگمی
- از دست دادن حافظه
آیا می‌توان بدون علائم تومور مغزی داشت؟
بله، وجود تومور مغزی همیشه با بروز علائم همراه نیست؛ به عنوان مثال، مننژیوم که شایع‌ترین نوع تومور مغزی در بزرگسالان است، اغلب به دلیل رشد بسیار کند ممکن است تا زمانی که به اندازه کافی بزرگ نشده و بافت‌های سالم مغز را تحت فشار قرار ندهد، هیچ علامتی ایجاد نکند.
علل و عوامل خطر تومور مغزی
پزشکان هنوز دقیقاً نمی‌دانند چرا برخی سلول‌ها شروع به تبدیل شدن به سلول‌های توموری می‌کنند. این موضوع ممکن است به ژن‌های فرد، محیط زندگی او یا ترکیبی از هر دو مرتبط باشد. برخی از علل احتمالی تومور مغزی و عوامل خطر آن ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- سرطان‌هایی که از سایر نقاط بدن گسترش می‌یابند
- برخی شرایط ژنتیکی خاص که فرد را مستعد تولید بیش از حد برخی سلول‌ها می‌کنند
- قرار گرفتن در معرض برخی اشکال از تابش
آیا تومورهای مغزی ارثی هستند؟
اگرچه ژنتیک عامل اصلی در بروز تومورهای مغزی نیست و مسئول کمتر از ۵ درصد موارد است، برخی از شرایط ژنتیکی ارثی می‌توانند افراد را مستعد ابتلا به این نوع تومورها کنند.
راه های تشخیص تومور مغزی چیست؟
تشخیص تومور مغزی معمولاً با ترکیبی از معاینه عصبی برای ارزیابی عملکردهای مختلف عصبی، تکنیک‌های تصویربرداری مغزی نظیر سی‌تی اسکن و MRI (و گاهی آنژیوگرام یا رادیوگرافی) جهت شناسایی و تعیین محل تومور و ارزیابی عملکرد مغز، و در صورت امکان، انجام بیوپسی برای تحلیل بافتی صورت می‌گیرد. در صورتی که بیوپسی به دلایل ایمنی مقدور نباشد، تشخیص و برنامه درمانی بر اساس سایر یافته‌های آزمایشگاهی تعیین می‌شود؛ اما در صورت انجام بیوپسی، اطلاعات به دست آمده برای تعیین درجه تومور و بررسی نشانگرهای زیستی جهت شخصی‌سازی درمان مورد استفاده قرار می‌گیرد.
برای جمع‌آوری نمونه‌ای از مایع مغزی-نخاعی و بررسی وجود ردپای سلول‌های توموری.
- مطالعات پتانسیل‌های القایی و الکتروانسفالوگرافی (EEG)
این آزمایشات به منظور اندازه‌گیری فعالیت الکتریکی اعصاب و مغز انجام می‌شوند.
برای بررسی تغییرات احتمالی در عملکرد شناختی و سلامت روان.
- معاینه نوروانفثالمولوجیکال
به منظور ارزیابی علائم تأثیر تومور بر چشم‌ها.
جهت بررسی عملکرد هورمونی در تورهای قسمت هیپوفیز.
گرید بندی تومور مغزی
گرید بندی تومور مغزی که با بررسی میکروسکوپی نمونه بیوپسی توسط پاتولوژیست تعیین می‌شود، نشان‌دهنده میزان تهاجمی بودن آن است و به عنوان یک سیستم دسته‌بندی، ویژگی‌های سلول‌های توموری و احتمال رشد و گسترش آن‌ها را در مقیاسی از ۱ (کمترین تهاجم) تا ۴ (بالاترین تهاجم) طبقه‌بندی می‌کند (سیستم درجه‌بندی تومور سازمان جهانی بهداشت).
مراحل‌بندی تومور مغزی
مراحل‌بندی، که نشان‌دهنده میزان گسترش تومور در بدن و متاستاز آن به سایر نقاط است، معمولاً برای انواع دیگر تومورها انجام می‌شود، اما برای تومورهای اولیه مغزی که به ندرت از سیستم عصبی فراتر می‌روند، ضرورتی ندارد؛ در مقابل، تومورهای ثانویه یا متاستاتیک مغزی که از سرطان‌های سایر اعضای بدن به مغز گسترش می‌یابند، در مرحله پیشرفته بیماری قرار دارند.
اندازه تومور مغزی چه معنایی دارد؟
اندازه تومور مغزی بیانگر ابعاد آن است و تومورهای بزرگ‌تر به دلیل اشغال فضای بیشتر و فشار بر بافت‌های سالم مغز، احتمال بیشتری برای ایجاد اختلال در عملکرد طبیعی مغز و بروز علائم و عوارض متعدد دارند
درمان تومور مغزی چیست؟
امروزه به لطف پیشرفت‌های حاصل از تحقیقات در روش‌های درمانی نوینی همچون میدان‌های درمانی تومور، امید به درمان برای افراد مبتلا به تومورهای مغزی افزایش یافته است؛ با این حال، انتخاب روش درمان به عوامل متعددی از جمله نوع، اندازه و محل تومور، علائم بیمار، وضعیت سلامت کلی و ترجیحات درمانی فرد بستگی دارد. گزینه‌های اصلی درمان تومور مغزی شامل موارد زیر هستند:
- جراحی
- پرتودرمانی
- شیمی‌درمانی
- درمان دارویی هدفمند
- مراقبت‌های ثانویه و توانبخشی
در صورت تشخیص نوع خاصی از تومور مغزی، بررسی گزینه‌های درمانی موجود ضروری است؛ جراحی، به عنوان رایج‌ترین روش درمان تومورهای مغزی، اغلب تنها درمان مورد نیاز محسوب شده و بسته به اندازه و محل تومور، تکنیک‌های جراحی متفاوتی برای برداشتن آن به کار گرفته می‌شود.
روش‌های مختلف جراحی تومور مغزی
برداشتن موقت بخشی از جمجمه برای ایجاد دسترسی جراحان به مغز.
- جراحی تومور مغزی در حالت بیداری
بیمار در طول جراحی در حالت آرام‌بخشی و راحتی قرار دارد اما بیدار است تا پزشکان مطمئن شوند که عملکرد طبیعی مغز تحت تأثیر قرار نمی‌گیرد.
- نوروآندوسکوپی (Neuroendoscopy)
جراحان از طریق قسمت‌های دیگر بدن مانند بینی وارد مغز می‌شوند تا به نواحی خاصی بهتر دسترسی پیدا کنند و از ایجاد زخم‌های بزرگ جلوگیری کنند.
- سوزاندن با لیزر تحت هدایت MRI و درمان حرارتی بین‌بافتی با لیزر (LITT)
رادیولوژیست‌ها و جراحان مغز و اعصاب از فناوری کامپیوتری و تصویربرداری حین عمل استفاده می‌کنند تا تومور را پیدا کرده و سلول‌های سرطانی را با لیزر یا حرارت به‌طور دقیق نابود کنند.
پزشکان نمونه کوچکی از بافت تومور مغزی را برای بررسی زیر میکروسکوپ برمی‌دارند.
- جراحی نوروپلاستیک (Neuroplastic Surgery)
این روش جراحی مغز و اعصاب برای حفظ و بازسازی ظاهر و ساختار جمجمه پس از انجام روش‌های تهاجمی استفاده می‌شود.
پرتودرمانی برای درمان تومور مغزی
پرتودرمانی از اشعه ایکس و دیگر اشکال انرژی نوری برای نابود کردن سلول‌های سرطانی در تومورهای بدخیم یا کند کردن رشد تومورهای خوش‌خیم مغزی استفاده می‌کند.
روش‌های پرتو درمانی برای درمان تومورهای مغزی
- پرتودرمانی با پرتو خارجی (External Beam Radiation Therapy)
پرتودرمانی با پرتو خارجی، رایج‌ترین شیوه پرتودرمانی برای تومورهای مغزی است که می‌تواند به طور متمرکز بر تومور و بافت مجاور یا به صورت کلی بر تمام مغز اعمال شود؛ پرتودرمانی کامل مغز اغلب برای درمان تومورهای متاستاتیک مغزی، به ویژه در موارد وجود تومورهای متعدد و حتی تومورهای بسیار کوچک که در اسکن قابل مشاهده نیستند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
- رادیوجراحی استریوتاکتیک (Stereotactic Radiosurgery)
این نوع پرتودرمانی از پرتوهای کوچکتر و متمرکزتر اشعه ایکس استفاده می‌کند تا بافت سالم اطراف آسیب نبیند. معمولاً در نواحی از مغز استفاده می‌شود که دسترسی به آن‌ها دشوار است.
- پرتو درمانی با پروتون (Proton Therapy)
پرتودرمانی با پروتون، روشی است که در آن از ذرات پروتون برای رساندن پرتو به تومور استفاده می‌شود و به دلیل آسیب کمتر به بافت‌های سالم اطراف، ممکن است گزینه مناسبی برای درمان انواع خاصی از تومورها باشد.
شیمی‌درمانی برای سرطان مغز
داروهای شیمی‌درمانی، که با هدف نابودی سلول‌های سرطانی تجویز می‌شوند، به ندرت به تنهایی برای درمان تومورهای مغزی مورد استفاده قرار می‌گیرند و معمولاً در ترکیب با جراحی و یا پرتودرمانی به کار گرفته می‌شوند؛ محققان روش‌های نوینی برای رساندن داروهای شیمی‌درمانی به مغز ابداع کرده‌اند، از جمله کاشت مستقیم صفحات دارویی مانند Gliadel که جراحان پس از برداشتن تومور برای از بین بردن سلول‌های سرطانی احتمالی باقی‌مانده از آن‌ها استفاده می‌کنند.
میدان‌های درمانی تومور (Tumor Treating Fields)
میدان‌های درمانی تومور، روشی نوین در درمان تومورهای مغزی است که با استفاده از پالس‌های الکتریکی بدون درد، فرآیند تقسیم سلول‌های توموری را مختل کرده و در نتیجه، رشد و گسترش تومور را کند می‌کند؛ این دستگاه قابل حمل، شبیه به کلاه شنا است که به یک کوله‌پشتی کوچک متصل می‌شود و ممکن است عوارض جانبی موضعی نظیر تحریک پوست سر ایجاد کند و نیازمند تراشیدن مکرر موهای سر باشد.
مراقبت‌های ثانویه و توانبخشی پس از درمان تومور مغزی
پس از پایان درمان تومور مغزی، تیم مراقبت شما در آماده‌سازی برای ترخیص از بیمارستان، ارائه مراقبت‌های ثانویه منظم و هماهنگی خدمات توانبخشی یا مراقبت‌های مورد نیاز در منزل، شما را یاری خواهد کرد.
مراقبت‌های ثانویه
مراقبت‌های ثانویه پس از درمان تومور مغزی ممکن است شامل ویزیت‌های دوره‌ای با جراح مغز و اعصاب یا متخصص مغز و اعصاب و انجام اسکن‌های مغزی، معمولاً MRI، باشد. پزشک موارد زیر را بررسی می‌کند:
- عود تومور
- مشکلات احتمالی ناشی از تومور و/یا درمان، از جمله:
- ضعف
- از دست دادن تعادل
- کاهش بینایی
- از دست دادن حافظه
- مشکل در صحبت کردن
- مشکل در انجام کارهای پیچیده
- مشکل در تصمیم‌گیری
توانبخشی بعد از جراحی تومور مغزی
پس از جراحی تومور مغزی، به منظور بازیابی مهارت‌ها و عملکردهای مختل شده، ممکن است نیاز به گذراندن دوره توانبخشی در مراکز تخصصی یا انجام تمرینات در منزل یا مراکز سرپایی باشد که نوع مناسب آن توسط پزشک معالج تعیین خواهد شد.
اگر بستری در مرکز توانبخشی توصیه شود
مددکاری اجتماعی به شما کمک می‌کند تا مرکزی نزدیک به خانه پیدا کنید و هماهنگی‌های لازم با بیمه را انجام دهید.
اگر توانبخشی در منزل توصیه شود
تیم درمانی، هماهنگی‌های لازم برای حضور درمانگران در منزل شما را انجام می‌دهد. معمولاً آن‌ها دو تا سه بار در هفته به مدت ۳۰ تا ۶۰ دقیقه مراجعه می‌کنند.
اگر توانبخشی سرپایی توصیه شود
قبل از ترک بیمارستان، ارجاع یا نسخه‌ای دریافت خواهید کرد که نوع درمان مورد نیاز را شرح می‌دهد.
فیزیوتراپی بعد از عمل تومور مغزی
پس از جراحی مغز، بدن با چالش‌های متعددی روبرو می‌شود و مشاهده فواید برداشتن تومور ممکن است مدتی طول بکشد، زیرا پس از عمل، ورم در مغز ایجاد می‌شود. در این دوره، احساس سرگیجه، عدم تشخیص مکان یا درک وقایع اطراف، حالات گیجی و منگی ممکن است رخ دهد که همگی بخشی از روند بهبودی طبیعی به شمار می‌روند. بهبودی کامل برای برخی افراد طی چند هفته یا چند ماه حاصل می‌شود، در حالی که برخی دیگر ممکن است نیازمند سازگاری و مدیریت تغییرات بلندمدت در زندگی خود باشند، مانند محدودیت در کار کردن یا انجام فعالیت‌های پیشین.
نقش حیاتی فیزیوتراپی در توانبخشی پس از جراحی مغز
هدف اصلی فیزیوتراپی، بازگرداندن کیفیت زندگی طبیعی به افرادی است که از تومور مغزی جان سالم به در برده‌اند. این روش درمانی با کمک به بیماران در بازیابی تحرک کامل، از محبوبیت بالایی برخوردار شده است. فیزیوتراپیست‌ها بیماران تومور مغزی را در محیط‌های درمانی متنوعی از جمله مراقبت‌های حاد و زیرحاد، کلینیک‌های سرپایی و مراکز توانبخشی مورد ارزیابی و درمان قرار می‌دهند و در مراحل اولیه درمان پس از جراحی، رعایت احتیاطات خاص ضروری است. شروع فیزیوتراپی پس از اقدامات پزشکی و ترخیص از بیمارستان، گامی مهم در جهت بهبود قدرت و استقامت، پیشگیری از محدودیت حرکتی و خشکی مفاصل، ارتقاء تعادل و در نهایت، بازگشت به فعالیت‌های روزمره و استقلال بیمار به شمار می‌رود. توانبخشی می‌تواند بخش جدایی‌ناپذیر مسیر بهبودی برای بیمارانی باشد که با مشکلات تعادل دست و پنجه نرم می‌کنند.
نظر متخصصین فیزیوتراپی مجموعه فیزیوتوان
فیزیوتراپیست های مجموعه فیزیوتوان آگاه هستند که افراد در طول مراحل درمان سرطان، نوسانات متعددی را در احساسات و وضعیت جسمانی خود تجربه می‌کنند. چه در دوران نقاهت پس از جراحی که نیاز فوری به فیزیوتراپی برای غلبه بر مشکلات جدید دارند و چه در زمان مواجهه با خستگی ناشی از پرتودرمانی، متخصصین ما درک عمیقی از تأثیرات مختلف روش‌های درمانی بر بیماران دارند. هدف فیزیوتراپی، طراحی تمرینات اختصاصی و راهکارهای تطبیقی است که به منظور بازآموزی مغز و بدن و کمک به بیماران در بازیابی تعادل و ثبات آن‌ها تدوین می‌شوند.
نقش حیاتی فیزیوتراپی در فعال‌سازی مجدد ارتباط ذهن و عضله
پس از ترخیص از بیمارستان، ضعف قابل توجه عضلات امری رایج است. این وضعیت ناشی از زمان مورد نیاز برای بازگشت عملکرد طبیعی مغز پس از جراحی است. برنامه‌های تمرینی فیزیوتراپی با ایجاد ارتباط فعال بین ذهن و عضلات، به تدریج این ضعف را برطرف می‌کنند. متخصصین فیزیوتراپی توصیه می‌کنند که بلافاصله پس از کسب اجازه پزشک برای ترک بیمارستان، فرآیند فیزیوتراپی آغاز شود. با انجام منظم تمرینات، مغز به تدریج توانایی کنترل حرکات و هماهنگی بدن را بازیابی خواهد کرد.
توانبخشی حرکتی و بازگشت به زندگی فعال
فیزیوتراپیست‌ها به عنوان متخصصین حرکت، نقش کلیدی در کمک به بیماران برای بازیابی عملکرد جسمی و دستیابی مجدد به سلامت و رفاه ایفا می‌کنند. در صورت موفقیت‌آمیز بودن درمان فیزیکی، بیماران قادر خواهند بود به راحتی به محل کار خود بازگشته و فعالیت‌های روزمره خود را از سر بگیرند. نیازهای درمانی هر بیمار منحصر به فرد است؛ در حالی که برخی ممکن است به توانبخشی طولانی‌مدت نیاز داشته باشند، برخی دیگر تنها به دوره کوتاهی برای بازیابی توانایی‌های جسمی خود احتیاج پیدا می‌کنند. فیزیوتراپیست‌ها با در نظر گرفتن نظریه‌های کنترل حرکتی و یادگیری حرکتی در طراحی برنامه‌های درمانی، تلاش می‌کنند تا حداکثر مزایای فیزیوتراپی را به بیماران ارائه دهند.
جلسه فیزیوتراپی تومور مغزی
جلسه درمانی برای بیماران مبتلا به تومور مغزی بسته به میزان علائم و اهداف درمان بسیار متفاوت است و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
تمرینات و تکنیک‌های درمانی
- تمرینات کنترل سر، گردن و تنه
برای بهبود ثبات و کنترل حرکتی.
- تمرینات جابه‌جایی در تخت و انتقال
تمرین‌هایی برای حرکت کردن از تخت به صندلی یا برعکس.
- تمرینات تقویت عضلات دست و پا
برای افزایش قدرت و پایداری اندام‌ها.
بهبود حس و آگاهی بدنی.
- ماساژ، کشش و آزادسازی بافت نرم
برای کاهش سفتی و بهبود دامنه حرکتی.
- تمرینات تعادل در حالت نشسته یا ایستاده
بهبود تعادل و جلوگیری از افتادن.
- آموزش راه رفتن و تمرین پله
بهبود الگوی راه رفتن و افزایش ایمنی در بالا و پایین رفتن از پله‌ها.
- ارائه برنامه تمرینی در خانه
طراحی برنامه‌های شخصی برای ادامه درمان در خانه.
- تأمین وسایل کمکی و تجهیزات
مانند وسایل موقعیت‌دهی و صندلی‌های مناسب.
- ارتباط با دیگر متخصصان سلامت
مانند کاردرمانگران و متخصصان گفتاردرمانی برای هماهنگی بهتر درمان.
روش‌های درمانی تکمیلی در مجموعه فیزیوتوان
فیزیوتراپیست‌های متخصص ما در استفاده از روش‌های مختلف درمانی برای بیماران مبتلا به علائم عصبی ناشی از تومور مغزی آموزش دیده‌اند. این روش‌ها شامل موارد زیر است:
- استفاده از ارتزهای دینامیک Saebo: برای بهبود توانایی گرفتن و بلند کردن اشیا.
- تزریق بوتاکس: به منظور شل کردن عضلات سفت و کاهش اسپاسم.
- آتل‌بندی با قالب‌گیری سریالی: نگه داشتن اندام‌ها در حالت کشش طولانی‌مدت برای افزایش دامنه حرکتی.
- تقویت عضلات با تحریک الکتریکی: استفاده از جریان الکتریکی برای افزایش قدرت عضلات.
- تمرینات آبی (هیدروتراپی): استفاده از آب برای بهبود قدرت و حرکت.
تمرینات تعادل و هماهنگی
- پرتاب و گرفتن توپ.
- ایستادن روی یک پا.
- تمرینات تعادلی پیشرفته‌تر برای افراد توانمندتر.
بهبود وضعیت آمادگی جسمانی
- تقویت آمادگی هوازی برای مقابله با خستگی ناشی از پرتودرمانی.
- افزایش استقامت بدنی برای تحمل بهتر جراحی.
آموزش مراقبت‌کنندگان
- درک عوامل خطر محیطی و چگونگی بهبود آن‌ها.
- آموزش تمرینات تقویتی و تعادلی برای انجام در خانه.
- آموزش نحوه کمک به بیمار در انتقال از تخت به صندلی یا توالت.
کاردرمانی در منزل برای بیماران تومور مغزی
کاردرمانگران با مراجعه به منزل بیماران مبتلا به تومور مغزی، به ارزیابی توانایی آن‌ها در انجام فعالیت‌های روزمره نظیر لباس پوشیدن، استفاده از سرویس بهداشتی و حمام کردن می‌پردازند. علاوه بر این، مهارت‌های بینایی و تفکر بیمار نیز مورد بررسی قرار می‌گیرد تا مشخص شود آیا فرد قادر به بازگشت به کار، رانندگی یا سایر فعالیت‌های پیچیده خواهد بود. در کنار کاردرمانگران، آسیب‌شناسان گفتار و زبان نیز در منزل به ارزیابی و درمان مشکلات گفتار، زبان، تفکر و بلع بیمار می‌پردازند. همچنین، خدمات حمایتی شامل مشاوره، آموزش‌های لازم به بیمار و خانواده، و معرفی به گروه‌های حمایتی نیز در دسترس بوده و معمولاً از طریق مرکز درمانی مربوطه، حتی پس از اتمام مراحل درمان، قابل پیگیری و دریافت هستند.
